"Cudzoziemka" to piękny i stylowy obraz autodestrukcji kobiety, która ma wszystkie przymioty człowieka szczęśliwego czy choćby człowieka, który może być szczęśliwy - o ile zechce. "Cudzoziemka" to historia o niemożności pogodzenia się ze światem takim, jaki on jest, o niezgodzie na to, co się ma, o żalu, o utraconej miłości i o szansach, które nie wrócą. Główna bohaterka, Róża w życiu kochała raz - po odejściu Michała rany nigdy się nie zabliźniły, a Róża starannie je pielęgnowała, tak że ta miłość, niegdyś piękna, świeża i pierwsza zamiast taka pozostać - położyła się cieniem destrukcji na całe życie Róży i jej bliskich. Róża twierdzi, że kochała raz i kochać już nie potrafi.

Róża twierdzi też, że nie jest wybitną skrzypaczką z powodu nieudolności jej pierwszego profesora.
Słowem - na każdą troskę Róża znajduje wytłumaczenie nie widząc, że unieszczęśliwia innych.

Bohaterka unieszczęśliwia rodzinę, przysparza jej trosk, ale nie wydaje mi się, aby niszczyła bliskim życie... Starej gderliwej kobiety w pewnym momencie już nikt nie traktuje poważnie, więc jak mogłaby cokolwiek niszczyć - zostaje ona sama ze swoim zgorzknieniem i pielęgnowanym latami bólem.

Książka, wbrew pozorom, nie jest całkowicie pesymistyczna... Autorka pozostawia nadzieję na to, że choć nie wszystko może się zmienić, na wszystko możemy jeszcze inaczej spojrzeć.