Opowieść, którą dostałam pod choinkę, zaskoczyła mnie do kwadratu. Autor - widmo (chociaż uśmieszek mi przeszedł pod nosem, bo oglądam pewien serial). Tytuł znajomy, ale z innej powieści obcojęzycznej. A tematyka podana na okładce (wyd. Mirsen, 2010)... Pomyślałam: romansidło? To było moje pierwsze zaskoczenie, a drugie - kiedy oddałam się lekturze, i jak niegrzeczna dziewczynka w konfesjonale spowiadam się teraz, że... to jedna z najlepszych książek, jakie czytałam i bardzo się cieszę, że ktoś ją umieścił w Biblionetce. Właściwie, poprawiam się skromniutko − to jedna z tych książek, które najlepiej mi się czytało.

Nie jest to powieść, która skłania do nadzwyczajnych refleksji, może dlatego jest łatwiejsza w odbiorze i swobodnie może ją czytać każdy. Ma za to w sobie czarodziejski urok, subtelne poetyckie motywy, a dwie płaszczyzny narracji jak gdyby przeplatają się...

Opowiada o zauroczeniu młodego mężczyzny zagadkowym nastolatkiem imieniem Lemon. Przeplata się w niej na zmianę przeszłość z teraźniejszością, a uzupełnia to wszystko prześliczna poezja. Ale też nie jest to powieść z kategorii słodkich, dobrze napisanych czytadeł. Oj, nie. Styl, jakim posłużył się autor, jest bardzo błyskotliwy, kąśliwy i nawet niewiarygodny, jak na taki temat. A temat (poza niecodziennym zauroczeniem) kontrowersyjny, ponieważ akcja toczy się na obozie młodzieżowym, opiekunowie zostali obdarci z szat, a młodzież to nie aniołki, które idą spać po dobranocce.

W książeczce jest przepięknie opisana plaża w hiszpańskim miasteczku Tossa del Mar (jeśli się nie pomyliłam w nazwie). Coś wspaniałego. Porównania do zapachów piżma i ambry. Chyba dlatego, że tłem jest Hiszpania, autor nawiązał do postaci Donkiszota i jego giermka, o których często w powieści wspomina i porównuje się do tego bohatera. Prawdopodobnie pod wpływem Márqueza albo innego autora stosującego realizm magiczny mamy też w książce do czynienia z widmem i diabłem, który przebił nawet głównych bohaterów...

Śliczna książka.