Z każdą kolejną książką utwierdza się mój podziw dla umiejętności opisywania kraju tak absolutnie pozbawionego emocji, jak Japonia z takim uczuciem, jak robi to Amélie Nothomb. „Ani z widzenia, ani ze słyszenia” - historia, jak pisze sama autorka, romansu doskonałego - jest absolutnie cudowną obserwacją spotkania tej części kultury europejskiej, która zafascynowana jest Japonią i tego fragmentu współczesnej Japonii, który fascynuje się Europą.

Jak wszystkie książki o Japonii napisane przez Nothomb, jest to książka biograficzna. Głównym tematem jest romans japońskiego studenta z Belgijką udzielającą mu lekcji francuskiego. Moim zdaniem, jest to tylko pretekst do pełnych entuzjazmu opisów kraju tak kochanego, a jednak nigdy do końca niezrozumianego przez autorkę. I ten entuzjazm udziela się czytelnikowi. Zaraz, natychmiast czytelnik pragnie wejść na Fuji Yamę, popłynąć na Sado i przerywa czytanie, aby sprawdzić w Internecie przepis na okonomiyaki (tak, wyszło pyszne). Jedzenie jest zresztą jednym z najważniejszych elementów tej książki. Bulion z orchidei, zupa z paproci czy idealnie ciągnące się nitki fondue. Tyleż piękne, co bez smaku. Z drugiej strony - krem z owoców morza i czarnych grzybów czy sos śliwkowy, który wprawia autorkę w ekstazę, a nas znowu kieruje do internetowej wyszukiwarki.

„Pyszna” jest zresztą słowem, które mi najbardziej pasuje do tej książki. Cała Japonia, ze wszystkimi, czasem mocno konfundującymi autorkę zwyczajami, z jakże odległym od naszego stylem życia wydaje się bardzo sympatyczna w swoim ekscentryzmie. I jakkolwiek z pewnością pojadę obejrzeć Hiroszimę, nigdy nie będę chciała mieszkać w kraju, w którym o całym twoim życiu decyduje egzamin zdawany, gdy masz pięć lat. Jestem z Europy. Jednym biletem mogę jeszcze zmienić wszystko.