W książce znajdziemy siedem tekstów prozatorskich współczesnych twórców polskich w mniej lub bardziej bezpośredni sposób nawiązujących do problematyki AIDS i zakażenia wirusem HIV. „Trafieni” bohaterowie opowiadań przede wszystkim samotnie muszą się zmagać z konsekwencjami zarażenia i zmianą dotychczasowego trybu życia. Nie wszystkich bezpośrednio dotyczy dramat życia z chorobą (w tekście Izabeli Filipiak AIDS szaleje wokół bohaterki, zaś w opowiadaniu Mariusza Sieniewicza zdrowi zostają poddani swoistemu eksperymentowi i lekcji).

Antologia ta jest ogniskową, w której skupiają się wszystkie charakterystyczne dla poszczególnych autorów cechy ich pisarstwa. Izabela Filipiak jak zawsze prowadzi narrację w tonie subtelnej kobiecej wrażliwości, Marek Kochan „przygląda się” z boku zwyczajnej i niczym szczególnym się niewyróżniającej sytuacji swego bohatera, Natasza Goerke ujmuje czytelnika krótką i nasyconą głębokim znaczeniem opowieścią z charakterystycznymi dla niej hinduskimi odniesieniami kulturowymi, Mariusz Sieniewicz zaś po raz kolejny udowadnia, iż cięta ironia i wnikliwość w opisie zdarzeń są jego domeną. Agnieszka Drotkiewicz kreuje charakterystyczną dla swej prozy bohaterkę, która doskonale wie, co się je, czyta i wsmarowuje w twarz w modnej Warszawce. Sławomir Shuty atakuje wulgaryzmami, ale także bezpardonowo kreśli przerażający obraz nocnych, clubbingowych znajomości. W końcu Michał Witkowski, tak jak w „Lubiewie”, raczy nas w tytułowym opowiadaniu obyczajową historią o miłości dwóch zwyczajnych i nieco podstarzałych gejów.

„Trafionych” warto przeczytać, jeśli nie zna się twórczości ich siedmiorga autorów, a chciałoby się poznać choćby małą, reprezentatywną jej próbkę. Poza tym zbiór tekstów nie oddziałuje terapeutycznie ani wychowawczo i ogólnie odnieść można wrażenie, iż opowiadania zostały napisane na dobrze płatne zamówienie Ministerstwa Zdrowia w ramach jakiejś akcji promującej walkę z AIDS w społeczeństwie.