Niezwykła opowieść obyczajowa. Historia opowiadana przez kobietę drugiej kobiecie. Powieść wydaje się hołdem dla kobiecej wrażliwości, siły, determinacji i mądrości. Książka, do której z pozoru czytelnik-mężczyzna nie powinien mieć dostępu. Amy Tan posłużyła się w niej specyficznym kodem, w którym czytelniczki rozszyfrują ukryte emocje i przeżycia. A jednak wdarłem się w ten ze wszech miar kobiecy świat i chociaż przy lekturze pierwszych dwustu stron czułem się jak intruz, po zamknięciu książki poczułem się wyróżniony i miałem wrażenie, jakby ta cała dramatyczna historia została mi opowiedziana szeptem na ucho.

Historia rozpoczyna się zwyczajnie - codzienne troski, gonitwa z czasem, planowany ślub, rodzinne spotkania. Kiedy okazuje się, iż to nie młoda Pearl chorująca na stwardnienie rozsiane, a jej matka Winnie będzie główną bohaterką opisanych wydarzeń, narracja nabiera już intymnego charakteru, a czytelnik ze współczesnego San Francisco przenosi się do Chin, jakieś pięćdziesiąt lat wstecz. Pearl uważa, iż ukrywa przed matką coś niezwykle bolesnego. Kiedy Winnie zacznie snuć swą dramatyczną opowieść, córka zrozumie, iż jej choroba nie jest czymś tak tragicznym, jak przeszłość matki.

Weiwei (bo takie jest chińskie imię Winnie) bardzo szczegółowo opisuje swoją młodość i koszmar małżeństwa z mężczyzną, który okaże się…

Nie będę psuł nikomu przyjemności czytania. Nie chcę poprzez opis odzierać tej retrospektywnej opowieści z jej niezwykłego uroku i społeczno-obyczajowej wnikliwości. Poznając przerażającą chwilami przeszłość Winnie i odkrywając jej ogromną wewnętrzną siłę, pozwalającą bohaterce przeżyć, zrozumiemy nie tylko istotę skomplikowanych relacji między matką a córką, ale odczujemy też głęboko humanitarne współczucie i podziw dla obu kobiet.

Mężczyzna nie umiałby tak napisać o głębi ludzkich przeżyć w iście nieludzkim świecie. Mężczyzna jednak powinien poznać książkę Amy Tan - choćby po to, aby pojąć, w jaki sposób emocjonalnie odbierają życie kobiety.