Pierwsza książka jednego z najciekawszych krytyków młodszego pokolenia (ur. 1965), poświęcona prozie polskiej lat 90. Omawiając jej główne nurty, m.in. nostalgiczno-mitograficzny, prozę kobiecą, "skandalistów" - Nowacki nie skupia się wyłącznie na młodych autorach, lecz zwraca uwagę na pisarzy wszystkich generacji (np. Olgę Tokarczuk, Magdalenę Tulli, Stefana Chwina, Juliana Kornhausera, Jerzego Pilcha, Edwarda Redlińskiego, Andrzeja Stasiuka), podkreślając, iż literatura lat 90. jest literaturą kontynuacji i utrwalenia najżywotniejszych tendencji polskiej prozy. Autor chętnie i w interesujący sposób ujawnia własne stanowisko i osobisty stosunek do omawianych zjawisk, przenikliwie analizuje nie tylko dzieła, ale i procesy, dostrzega również takie aspekty funkcjonowania współczesnej prozy, jak rynek, media czy uwikłania ideologiczne. Dariusz Nowacki jest redaktorem kwartalników kulturalnych "Opcje" i "FA-art", a swoje teksty krytyczne publikował też m.in. w "Kresach", "Twórczości" i "Znaku".

[Społeczny Instytut Wydawniczy "Znak", 1999]