W fortecy Shaigana Bezlitosnego dochodzi do buntu kapitanów. Thorgal zostaje zabity, a Kriss de Valnor popełnia samobójstwo. W tym czasie Jolan, próbując dotrzeć na wyspę, na której kiedyś mieszkał z rodzicami, wpada w gwałtowną burzę i tonie.

Dość radykalne rozpoczęcie tomu zaskakuje, ale i wzbudza niedowierzanie i każe spokojnie czekać, jak też autorzy wyratują wszystkich bohaterów z tych, wydawałoby się, ostatecznych opresji. Na pomoc przybędzie motyw podróży w czasie, już obecny we wcześniejszym wyśmienitym "Władcy gór". No właśnie. Odgrzewanie zgranych już pomysłów kłuje w oczy, bo nowa odsłona tego fantastycznego wątku nie oferuje tym razem nic nowego. W porównaniu do "Władcy gór" "Korona Ogotaia" jest niemiłosiernie przegadana. Jaax dokładnie tłumaczy Jolanowi reguły podróży w czasie (poprzednio to czytelnik musiał się wszystkiego domyślać), a i tak opowiada niejasno, zaś motyw "naprawiania przeszłości" jest przedstawiony niekonsekwetnie (dlaczego w burzy wynurzył się tylko jeden Jolan? co stało się z tym oryginalnym?). Ciekawostką jest powrót do wątku z cyklu o krainie Qa, czyli tytułowej korony, która jednak stanowi jedynie wyjście do właściwej akcji, pozostając bez znaczenia dla przyszłych wydarzeń.

Przy okazji mamy też okazję popatrzeć na nowe życie Thorgala jako Shaigana. Wątpliwości, jakie zrodziły się przy zakończeniu "Niewidzialnej fortecy" - czy to realne, żeby utrata pamięci mogła aż tak zmienić charakter Thorgala, żeby stał się nagle okrutnym rozbójnikiem? - potwierdzają się w niniejszym albumie. Od pierwszej strony Thorgal pokazuje, że całe te napady i rzezie tak naprawdę wcale mu nie odpowiadają i najchętniej odpocząłby gdzieś w spokojnym gospodarstwie. Co w takim razie nasz bohater już tyle czasu robi na czele swojej bandy? Do wszystkiego przymusiła go Kriss, a on potulnie się temu przyglądał? Mało to wiarygodne, nie wszystko da się wyjaśnić utratą pamięci.