Pokonanie trzeciego tomu tej powieści jest doskonałą okazją do podsumowania całości.

"Achaja" to przedziwne dzieło, zawierające dość niezwykłe połączenie zalet i wad. Zaleta to przede wszystkim ładnie budowany klimat - ten proces szczególnie daje się zauważyć w pierwszym tomie, później troszkę się, niestety, sypie. Do plusów zaliczyłabym również fakt, że książkę bardzo łatwo i szybko się czyta, zgadzam się z jedną z wyrażonych tu opinii, że "Achaja" to swoiste, zręcznie napisane czytadło w pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Niestety, rozczarowań jest więcej. Pomijam już drobiazgi w rodzaju ortografii, stylu, literówek (strajk korektorów?)*, to mogłabym jeszcze darować. Gorzej z tym, co najważniejsze - kreacja postaci i świata w powieści przedstawionego.

Na początek weźmy tytułową bohaterkę. Do dziś zastanawiam się, dlaczego autor wybrał kobietę, mając nikłe podstawy, by wierzyć, że się to uda. Achaja ma w sobie tyle kobiecości, ile ma jej worek ziemniaków. Nasza bohaterka to przedziwny twór ze zbyt wysokim poziomem testosteronu, obleczony w ponętne kobiece ciałko. Achaja zachowuje się jak mężczyzna, mówi jak mężczyzna i reguje jak mężczyzna. Tak, tak - wszyscy wiemy, co przeszła, ale czy to wystarczające wytłumaczenie? Ziemiański kreując kolejne bohaterki jest równie bezradny, jak przy tworzeniu Achai. Najwyraźniej autor albo nie zna dobrze kobiet, albo ma jakieś problemy w relacjach z nimi.

Nie spodobało mi się, że wraz z upływem czasu powieść zaczyna sprawiać wrażenie, że coraz więcej w niej chaosu, że niektóre pomysły są nieco na siłę... tak się jakoś wszystko niefajnie rozłazi. Początkowo ciekawie budowane wątki zatracają się w szarości, nie przykuwają uwagi tak, jak na początku, a koniec jest najbardziej bezbarwny i rozczarowujący.

Podsumowując - pomysł był, klimat udało się stworzyć, ale poźniej zabrakło zbyt wiele, żeby się udało.


---
* Wydawnictwo Fabryka Słów, tom 1 - 2002, tom 2 - 2003, tom 3 - 2004.