"... gdy zebrałem swe kawałki drukowane w sobotnio-niedzielnym wydaniu »Gazety Wyborczej«, nie tylko bardzo jeszcze nad nimi pracowałem, ale, aby całość stosownie zaokrąglić, dopisałem - specjalnie do tej książki - szereg nowych; należy do nich w szczególności traktacik »Muzyka i Wszechświat«, akord tego przedsięwzięcia końcowy".


W pisarstwie Piotra Wierzbickiego szczególne miejsce zajmuje od początku, od debiutu w piśmie literackim "Współczesność", pasja muzyczna. Jej owocem były dotychczas dwie książki: "Życie z muzyką" (1993) i "Chopin - portret muzyczny" (1999). Piotr Wierzbicki postępuje z muzyką tak, jak czyni to pisarz: za narzędzie ma nie analizę naukową, lecz słowo; winno ono być nie tylko trafne, lecz i piękne.


"Jest muzyka, której się słucha, by przeżywać. Jest muzyka, której się słucha, by się zachwycać. Jest muzyka, której się słucha, by poznawać. I jest taka, której trzeba tylko słuchać. Kto chce mieć w domu trochę muzyki do słuchania, niech sobie kupi (...) komplet triów fortepianowych Haydna. Dziewięć płyt. Trzydzieści dwa utwory! Całe morze muzyki, przy której wypada spacerować, podskakiwać, podrygiwać, machać rękami, leżeć, pić wino, a także jeść śniadanie (a niechby ktoś spróbował przy Bachu, Chopinie czy ostatnich kwartetach Beethovena). Pasowałaby na pewno w ogrodzie, byłoby jej do twarzy w samochodzie".


[Wydawnictwo Świat Książki, 2010]