"Książę Mgły" to pierwsza książka Zafóna, jaką miałam okazję przeczytać. Postanowiłam się z nią zapoznać z powodu wielu pochlebnych recenzji, które przeczytałam na jej temat. Jestem bardzo ciekawa także wszystkich innych powieści, które wyszły spod pióra tego autora. Postanowiłam zacząć jednak od tej, ponieważ, jak się okazuje, jest to pierwsze dzieło Zafóna. Na początku tej książki jest informacja od samego autora, który ma nadzieję, iż pomimo tego, że powieść została zaklasyfikowana do literatury młodzieżowej, również osoby starsze sięgną po nią i przypadnie im do gustu.

Książka opowiada historię trójki przyjaciół: Rolanda, Maksa oraz Alicji, przy czym ostatnia dwójka to rodzeństwo, które niedawno przeniosło się z rodziną do malutkiej wioski położonej nad brzegiem Atlantyku. Roland natomiast jest przybranym wnukiem tamtejszego latarnika. Od chwili przyjazdu do nowego domu Maks czuje, że została uruchomiona lawina dziwnych zdarzeń. Do tego wszystko okraszone jest różnymi szeptami, przeczuciami, mgłą i smakiem pierwszej młodzieńczej miłości... Aby dowiedzieć się, co się wydarzy, trzeba koniecznie przeczytać książkę…

Moim zdaniem, autor nie do końca uzyskał zamierzony efekt, jeżeli chodzi o trafienie do czytelników w różnym wieku. Książka jest naprawdę typową powieścią dla młodzieży. Chociaż muszę przyznać, że jest w niej parę momentów, w których włos się jeży na głowie.

Książka napisana jest prostym i łatwo przyswajalnym językiem, co zapewnia przyjemność z czytania. Autor zawarł w niej przesłanie, że w życiu tak naprawdę liczy się miłość oraz przyjaźń. Wydaje mi się, że poprzez postać Księcia Mgły Zafón chce nam uświadomić, że istnieją niebezpieczeństwa ukryte pod powierzchnią zwyczajności oraz zwykłych przysług.

Książkę polecam każdemu, kto lubi odczuwać leciutki dreszczyk strachu przy czytaniu.