Carlos Ruiz Zafón jest hiszpańskim pisarzem, którego znamy przede wszystkim z takich dzieł, jak „Cień wiatru” czy też „Gra anioła”. Jednak „Pałac Północy”, druga powieść, jaką napisał autor na starcie swej kariery – został zaklasyfikowany do literatury młodzieżowej. Jest to także druga książka Zafóna, po którą postanowiłam sięgnąć.

Tytuł książki wziął się od nazwy miejsca, w którym spotykali się główni bohaterowie powieści. To właśnie o nich i przerażającej przygodzie, w jakiej przypadło im brać udział, możemy przeczytać w tym dziele literackim.

Cała treść „ubrana” jest w formę wspomnień jednego z członków Chowbar Society o wydarzeniu, które rozegrało się wiele lat wcześniej w Kalkucie. Wszystkich bohaterów poznajemy w momencie ukończenia przez nich szesnastego roku życia; według prawa panującego w mieście, od tej chwili są już osobami dorosłymi i muszą odejść z sierocińca, w którym razem się wychowywali. Nie wiedzą, że jest to dzień, w którym naprawdę przyjdzie im się pożegnać z dzieciństwem, ponieważ w następstwie zdarzeń, w jakich wezmą udział będą musieli szybko wydorośleć.

Wydaje mi się, że nie trzeba dodawać nic więcej, aby nie ograbić książki z jej aury tajemniczości. Muszę tylko dodać, iż książka mówi nam o prawdziwej przyjaźni, odnalezieniu rodziny, tęsknocie i uczuciu rodzicielskim.

W tej powieści autor we wstępnej nocie wyraża nadzieję, że przypadnie ona do gustu nie tylko młodzieży, ale także starszym czytelnikom. Wydaje mi się, że udało mu się to w stu procentach. Zawiera ona uniwersalne przesłanie, które każdemu z nas jest bliskie, mianowicie, iż prawdziwa przyjaźń przezwycięży wszystko i nawet upływ czasu jej nie zniszczy. Również wątek miłości, którą rodzice darzą swoje dzieci i dla której gotowi są poświęcić życie, jest bliski większości dorosłych czytelników.

Książka napisana jest prostym językiem, dzięki czemu czyta się ją łatwo i bardzo szybko. Akcja jest prowadzona w sposób zwięzły i ciekawy. Wciąga od początku, chociaż wydaje mi się, iż spowodowane to jest bardziej ciekawością czytelnika niż szybkością jej rozwijania się. Są momenty, w których czytelnikowi mogą przejść dreszcze po plecach, co uważam za plus, ponieważ sprawia to, że na własnej skórze możemy poczuć tajemniczość i mroczną stronę zdarzeń, w których przyszło wziąć udział bohaterom. Zafón naprawdę potrafi tworzyć bardzo przekonujące obrazy i wątki fantastyczne za pomocą samych słów.

Książkę naprawdę polecam każdemu.