...na przełomie lutego i marca. Sięgnęłam po nią dopiero w maju i zakochałam się tak jak we wszystkich pozostałych czytanych przeze mnie książkach E. E. Schmitt’a. Marzycielka z Ostendy (Schmitt Éric-Emmanuel) to zbiór historii opowiedzianych w zaskakująco łagodny sposób nawet wtedy, gdy opowiadają o morderstwie. Książki pisane przez tego autora mają w sobie coś z baśni, są jednocześnie kojące, dające nadzieje, podnoszące na duchu, ale też pouczające i skłaniające do zastanowienia. Postacie i problemy są realne, można w nich odnaleźć odbicie siebie i swoich lęków, natomiast wydarzenia i okoliczności stoją na granicy prawdopodobieństwa i czystej fikcji. Oczywiście jak to bywa w przypadku zbioru opowiadań, jedne historie urzekły mnie bardziej drugie mniej.

„Marzycielka z Ostendy”- opowiadanie tytułowe. Współczesna baśń o Kopciuszku i księciu, ale nie w hollywoodzkim stylu, opowiedziana nieco inaczej, bez ‘długo i szczęśliwie’ , ale za to bardzo zmysłowo.

„Zbrodnia doskonała”- ziarno wątpliwości zasiane przez koleżankę w sercu żony, rujnuje szczęśliwe małżeństwo i wywołuje tragedię. To opowiadanie chyba najbardziej do mnie trafiło i dało do myślenia, bo sama mam skłonności do szukania dziury w całym, do nie wierzenia w to, że ‘jest naprawdę dobrze’, do szukania haczyków. Do tej historii pasuje myśl księdza Jana Twardowskiego –„ W życiu musi być dobrze i niedobrze. Bo jak jest tylko dobrze to jest niedobrze”.

„Ozdrowienie”- o wydobywaniu z kobiety jej ukrytej, niedocenionej przez nią samą kobiecości.

„Kiepskie lektury”- jako jedyne jakoś do mnie nie przemówiło, nie udało mi się odnaleźć puenty. Czyżby była nią myśl, że nie wolno pogardzać i nie doceniać literatury pięknej?

„Kobieta z bukietem”- na drugim miejscu wśród ulubionych w tym zbiorze. Ujmujące i świetnie zamykające książkę.