W "Cieniu wiatru" i "Grze anioła" przeprowadził nas już przez Barcelonę, żywą i zazdrośnie strzegącą swoich mrocznych tajemnic... Barcelonę zaułków, cmentarzy i ruin, gdzie dogorywa pamięć jej dawnej świetności i tragiczne wspomnienia ludzi zagubionych i samotnych. Przeprowadził nas przez nią z epickim rozmachem i poetyckim sentymentalizmem.

A w "Pałacu Północy" staje się przewodnikiem po Kalkucie z początków XX wieku - zapomnianym nawet przez bogów mieście, duszącym się pod naporem upału, nędzy i chorób, a mimo to - magicznym; tym razem rozpoczyna podróż w sierocińcu St. Patrick’s, gdzie siedmioro związanych dziecięcą przysięgą przyjaciół właśnie wkracza w dorosłość. I żadne z nich nie zdaje sobie sprawy, jak szybko przyjdzie im dojrzeć...

Po raz kolejny Zafón zbudował fantasmagoryczną wizję miasta-pułapki, gdzie nic nie jest tym, czym się wydaje, a legendy miejskie ożywają i oplatają bohaterów siecią mrocznych intryg; po raz kolejny tragiczne wspomnienia powracają, żywe i niebezpieczne, by dopaść niewinne i zagubione istoty; i znów udaje się autorowi stworzyć atmosferę, którą tak dobrze znamy z innych jego powieści: jednocześnie grozy i melancholii, smutku i przerażenia. Jego opowieść jest dokładnie taka, jak Kalkuta w oczach głównych bohaterów: mroczna, tajemnicza, posępna – ale pociągająca. Pełna zgliszcz, ruin i nędzy – ale też fascynujących historii, które opowiada wyłącznie tym, co potrafią jej słuchać.

Styl młodego, jeszcze nieopierzonego Zafóna ma swoje mankamenty, ale nawet w jego pierwszych powieściach można utonąć wśród niesamowitych obrazów, zaplątać się w sieć intryg, innymi słowy – dać się porwać.

Polecam wszystkim tym, którzy kochają książkową magię, niekoniecznie w dosłownym znaczeniu.