Po chwili Katharine wróciła do pokoju. Patrząc, jak się ku niemu zbliża, Ralph pomyślał, że jest piękniejsza i dziwniejsza niż w jego marzeniach, gdyż prawdziwa Katharine wypowiadała słowa, które tłoczyły się gdzieś pod jej czołem i w głębi oczu, a na zwykłe zdania padał blask nieśmiertelnego światła. Wykraczała poza granice jego marzenia, zauważył, że swoją delikatnością przypomina dużą sowę śnieżną; na palcu miała pierścionek z rubinem*.


---
* Virginia Woolf, "Noc i dzień", przeł. Anna Kołyszko, Magda Heydel, Wydawnictwo Literackie, 2010, str. 166.