Higuchi Ichiyō - Trzynasta noc (Juusan'ya, 1895 r.)
Według starego kalendarza księżycowego, trzynastego dnia dziewiątego miesiąca odbywało się „tsukimi” – święto oglądania księżyca. Tego to wieczoru do domu swych rodziców powraca Saitō Oseki, by wręczyć im list rozwodowy i prosić o zgodę na powrót do ich domostwa. Oseki wyszła za mąż za znacznie wyżej postawionego od siebie Haradę Isamu, ten jednak nie traktuje jej dobrze. Ciągle wytyka wszelkie jej błędy, nazywa prostaczką i strofuje ją przy służących. Rodzice są zdziwieni, bowiem Isamu załatwił pracę bratu Oseki – Inosuke, a ona sama nigdy nie skarżyła się na męża. Po rozmowie z rodzicami, bohaterka wraca do domu Haradów rikszą i spotyka Rokunosuke Kōsaka, swą dawną miłość.

Kōda Rohan – Tarōbō (Tarōbō, 1900 r.)
Podczas wspólnej kolacji mąż jak zwykle popija sake ze swojej ulubionej czarki ozdobionej rysunkiem fiołka. W wyniku podpicia i nieuwagi rozbija ją, co bardzo go smuci. Żona dopytuje się, dlaczego był tak do niej przywiązany, co staje się okazją do opowiedzenia historii dwóch czarek, Jirōbō i Tarōbō, które mąż przed laty otrzymał od swej dawnej ukochanej.

Kunikida Doppo – Profesor Tomioka (Tomioka sensei, 1902 r.)
Po przewrocie Meiji wielu jego twórców zyskało rozmaite tytuły szlacheckie - hrabiów czy markizów. Natomiast znany wszystkim profesor Tomioka wycofał się z życia publicznego, by na uboczu założyć szkołę konfucjańską. Po latach odwiedza w stolicy swych wychowanków i szuka odpowiedniego męża dla swojej córki Umeko.

Natsume Sōseki – Ryżowiec (Bunchō, 1908 r.)
Główny bohater sprawia sobie klatkę z Ryżowcem – ptakiem, którym ma się codziennie zajmować.

Mori Ōgai – Remont (Fushinchū, 1910 r.)
Para dawnych kochanków spotyka się po dłuższej rozłące w remontowanej właśnie restauracji. Mimo że obydwoje są Japończykami, rozmawiają po niemiecku. Wspólnie wspominają dawne czasy.

Arishima Takeo – Laboratorium (Jikkenshitsu, 1917 r.)
Żona doktora Mitani umiera nagle na nieuleczalną chorobę. Doktor, wbrew starszym i bardziej doświadczonym lekarzom, uważa, że przyczyną zgonu była prosówka i aby udowodnić swoją tezę, pomimo protestów swojej rodziny postanawia przeprowadzić sekcję zwłok. Pytanie, czy robi to z miłości, czy z wyrachowania?

Kikuchi Kan – Poza miłością i nienawiścią (Onshū no kanata ni, 1919 r.)
Kiedy wychodzi na jaw, iż Ichikurō zakochał się w Oyumi - konkubinie pana, dochodzi do pojedynku, w którym sługa zabija swego pana – Saburobeia. Przestraszony swym postępkiem Ichikurō ucieka wraz z ukochaną. Jednakże Oyumi okazuje się kobietą o złym sercu i namawia go do kolejnych przestępstw. W końcu mężczyzna postanawia porzucić dawne życie - przybierając imię Ryōkaia, wstępuje do klasztoru i szuka sposobu, by odkupić swe winy.

Akutagawa Ryūnosuke – Jesień (Aki, 1920 r.)
Dwie siostry, Nobuko i Teruko, kochają się w tym samym mężczyźnie – dalekim kuzynie Shunkichim, który studiuje literaturę na uniwersytecie. Wszystko wskazuje na to, że on i pragnąca zostać pisarką Nobuko mają się ku sobie, lecz gdy ta kończy uniwersytet, wychodzi za mąż za absolwenta wyższej szkoły handlowej i przeprowadza się do Ōsaki. W tym czasie Teruko wychodzi za Shunkichiego. Dwa lata później Nobuko odwiedza dom państwa młodych.

Yokomitsu Riichi – Kochana (Onmi, 1923 r.)
Siostra Matsuo, Orika, rodzi córeczkę, którą nazywa Yuki. Odtąd Matsuo ma obsesję na punkcie małego dziecka. Cały czas martwi się, co złego może się przytrafić i marzy tylko o tym, by przytulić dziewczynkę.

Shiga Naoya – Miłość platoniczna (Puratonikku rabu, 1925 r.)
Pewien pisarz czyta w czasopiśmie opowiadanie swojego przyjaciela o gejszy, w której kiedyś się kochał i o której także niegdyś napisał opowiadanie. Jest to okazja do wspomnień na jej temat.

Antologia ta zawiera opowiadania w większości udane. Na szczególną uwagę zasługują - moim zdaniem rewelacyjne - "Laboratorium" i "Poza miłością i nienawiścią". Kompletną pomyłką natomiast jest "Ryżowiec". Reszta z nich trzyma dobry poziom. Dla miłośników literatury japońskiej jest to z pewnością pozycja godna polecenia.