Anna Karenina, zdaniem Jarosława Iwaszkiewicza, najpiękniejsza kobieca postać literatury światowej, femme fatale, kobieta upadła, oraz podług różnych opinii zasłyszanych przypadkiem, osoba całkowicie uniewinniona za swoje haniebne czyny. Czy słusznie?
Być może Tołstoj wcale nie chciał, by Anna była postacią pozytywną - celowo przeciwstawił ją wszystkim moralnym zasadom, jakie znamy z wiary i reguł społecznych.
Samobójstwo, jako czyn podjęty wbrew prawom panującym w przyrodzie, jest wynikiem egoizmu. Anna nie odebrała sobie życia w imieniu miłości, a z żądzy uzyskania satysfakcji, pragnienia pokazania swojej wyższości, której narzędziem miała być bolesna kara dla Wrońskiego, dlatego sensem życia Anny, była ona sama: jej potrzeby, oddanie w miłości (jakże ohydny staje się fakt, że próbowała rozkochać w sobie nawet Lewina), szczęście, czy wspomniana wcześniej satysfakcja. Tołstoj nie poprzestaje jednak tylko na Annie i wskazuje na innych bohaterów: Dolly jako sens życia przyjęła wychowywanie dzieci, Wroński (po śmierci Anny) odnalazł go w poświęceniu dla ojczyzny, celem Sergiusza Koznyszewa było pisanie książki, a także osobisty rozwój intelektualny, natomiast Lewin ujrzał go w Bogu oraz wierze. Wszystko to dobre i koniecznie, los ludzki marny i każdemu innemu podobny, cóż pisać więcej?