Najnowsza książka Wojciecha Kuczoka „Spiski. Przygody tatrzańskie” to swego rodzaju studium dojrzewania człowieka do dorosłego życia, które dokonuje się w oparciu o doświadczenie ludowości. Podhalańska rzeczywistość, gdzie tradycja odgrywa znaczącą rolę, jest doskonałym tłem dla rozgrywających się wydarzeń.

Główny bohater, próbując wniknąć w ową kulturę, równocześnie staje się kimś, kto wzbudza opór i nieufność. Jest obcy, nawet wtedy, gdy pozornie zostaje dopuszczony do życia lokalnej społeczności. Doświadczenie poczucia przynależności do grupy, która niejako określa wartość ludzkiej osoby, pokazuje, jak silnie tradycja przeplata się tutaj z codziennością.

Co ciekawe, owa codzienność w wydaniu ludowym, jak przekonuje autor, nie jest sielanką, a burzliwe losy Feli i Józefa zdają się tę prawdę potwierdzać w najbardziej radykalny sposób.

Literacka polemika Kuczoka z góralską tradycją pozwala więc spojrzeć na codzienność jako przestrzeń, w której poczucie osobistego szczęścia jest czymś złudnym. Równocześnie rodzi przekonanie, iż tradycja coraz częściej przegrywa z współczesnym życiem.