Viola Price nawet leżąc na intensywnej terapii po ataku astmy myśli o swoich dzieciach. To, że już dorosły i mają własne rodziny, nie znaczy przecież, że przestały być jej dziećmi. Podobnie jak Cecil nadal jest jej mężem, choć od paru miesięcy mieszka z inną kobietą. Nie są idealną rodziną ani idealnymi ludźmi - każde z nich popełnia błędy i boryka się z wieloma problemami.

Jedną z nielicznych wad książki wydaje mi się właśnie przesadne nagromadzenie problemów, autorka obarczyła swoich bohaterów chyba wszystkimi możliwymi nałogami i zarzuciła różnymi klęskami. Mamy tu lekomanię, alkoholizm, zakupoholizm, molestowanie seksualne dziecka, niechciane ciąże, zdrady i kryzysy małżeńskie, brak porozumienia z dziećmi, samotność... Aż dziwne, że mimo tego wszystkiego bohaterowie jakoś radzą sobie w życiu. Dziwne też, że autorce udało się opisać ich przeżycia i zmagania bardzo wiarygodnie.

Na pewno w dużej mierze jest to zasługa narracji, prowadzonej kolejno przez każdą z postaci, w dodatku nieco odmiennym językiem – pozwala to lepiej wczuć się w ich życie, traktować jak realne osoby, a nie papierowych bohaterów. Interesująco jest patrzeć na te same wydarzenia i osoby z kilku perspektyw, porównać punkt widzenia Violi i jej męża, zobaczyć, jak przegranego Luisa widzą jego siostry, a jak on sam ocenia swoje życie. Eksperyment narracyjny powiódł się znakomicie i to on w dużej mierze decyduje o wysokiej ocenie książki.