Pierwszy tom "Cukierni pod Amorem" mnie oczarował, zachwycił opisami, atmosferą, a także konstrukcją powieści (zaburzona chronologia). Drugi był nierówny (m.in. za mało tytułowych Cieślaków, cukierni i wydarzeń z 1995 roku), ale wciąż czytało mi się go dobrze, choć zaczął przypominać faktograficzną kronikę. Natomiast tom trzeci mnie rozczarował, ponieważ często przeradzał się w zbiór suchych faktów, za mało w tym wszystkim było emocji bohaterów. Spodziewałam się dramatycznych opisów wydarzeń z udziałem Tomasza, Pawła, Zygmunta, patrząc w indeksie na daty ich śmierci. A dostałam suche fakty jak z podręcznika. Wyjaśnienie zagadki pierścienia mogłoby być także bardziej dramatyczne, tzn. pomysł jest dobry, ale tak bez emocji podany - a pamiętam, jak w pierwszym tomie autorka zbudowała świetną atmosferę tajemniczości. Tu tego nie ma. Wiele ciekawych wątków, które potraktowane zostały bardzo sucho i rozwiązane w jednym zdaniu, czyli pomysł był - zabrakło wykończenia. Szkoda, bo mogła to być świetna trylogia, a tak z czystym sumieniem polecam jedynie tom pierwszy.