Niezwyczajna jest w tej powieści tylko jedna rzecz – większość ludzi nie może sobie pozwolić na kilkumiesięczny wyjazd bez obawy, że zabraknie mu środków do życia, nie wspominając o tak rozrzutnym trybie życia, na jaki zdecydował się Fabregas. Z drugiej strony, w końcu facet jest już dojrzałym, ustawionym przedsiębiorcą i może sobie pozwolić na, powiedzmy, kryzys wieku średniego.

A reszta jest zwyczajna. Fabregas robi to, o czym marzy wielu z nas – ucieka z Barcelony i zupełnie przypadkowo trafia do Wenecji. Tam... czeka na olśnienie, na coś, co nada kierunek jego życiu. Ale w Wenecji przerażają go tłum i upały, w Wenecji czuje się zagubiony i niemalże codziennie każe portierowi w hotelu pakować swoje rzeczy, bo chce wyjechać. Codziennie zmienia zdanie, a kiedy poznaje Marię Clarę, przestaje pakować walizki.

Zawiedzie się ten, kto myśli, że „Wyspa niesłychana” jest romansem. To nie jest specjalnie ciepła książka. Pokazuje, jak człowiek czuje się w obcym dla siebie miejscu, jak przeraża go przestrzeń, której nie potrafi oswoić, jak brakuje mu spokoju. Mendoza nie pokazuje takich Włoch, do jakich jesteśmy przyzwyczajeni (a i tak jestem zachwycona!). Relacja z Marią Clarą nie należy do najprostszych i nigdy nie była tanim romansem. Tym bardziej że wszyscy bardzo niewiele o niej wiemy – pisząc "my" mam na myśli zarówno głównego bohatera, jak i czytelników. Wiemy natomiast, że siedzenie całymi dniami w hotelu i oglądanie filmów to nie jest najlepsze rozwiązanie.

Tyle wystarczy, jeśli idzie o samą treść książki, której zakończenie, dodam, zaskakuje. Do pióra Eduarda Mendozy jesteśmy przyzwyczajeni, więc napiszę tylko, że jak zwykle nie zawodzi i jak zwykle historia zostanie okraszona legendami i wielkimi historiami pięknego włoskiego miasta. Gratuluję Mendozie stworzenia tak niepowtarzalnej atmosfery...

Polecam.