Po przeciętnym "Charakterniku", trafiłem na "Przenajświętszą Rzeczpospolitą" i aktualnie jest to moja ulubiona książka Piekary.

Mamy tu do czynienia z alternatywną historią Polski i świata. Po upadku komunizmu do władzy w kraju dochodzi Kościół, tworzy własną policję, a ze Śląska robi wielki obóz niewolniczej pracy. Zwykli Polacy popadają w nędzę, chyba że współpracują z Kościołem. Wtedy mogą liczyć na takie luksusy, jak własne mieszkanie i wyszukane jedzenie.

Śledzimy losy kilku bohaterów o ironicznych nazwiskach, jak Amalryk Dymała (bo podlizywał się władzy, by sam trochę jej zyskać), poseł Lepki (trzeba tłumaczyć?), poeta Atlas Symbol (tu lepiej nie zdradzać, dlaczego) czy pisarz Konrad Piotr (tu ironii brak). Prymasem jest niejaki Antek Je*aka.

Powieść jest panoramą dzisiejszego społeczeństwa polskiego, które zbydlęciało i nie potrafi dbać o swoje. Podobnie jak utwory Sienkiewicza i Mickiewicza, "Przenajświętsza Rzeczpospolita" daje nadzieję. Ale nie taką dla Polaków XIX w, a taką dla żyjących dzisiaj. I dlatego myślę, że byłaby to doskonała lektura dla 3 klasy licealnej.

Dlaczego dopiero tej klasy? Utwór to wulgarny, na pierwszy (mylący!) rzut oka skrajnie prymitywny i rasistowski. To w przesłaniu zawartym w zakończeniu tkwi siła utworu i jest to najpiękniejsze przesłanie, jakie znalazłem w całej polskiej literaturze.

Spotkałem się z zarzutami, że Piekara idzie z prądem i najeżdża na Kościół, bo tak jest modnie. I tu jest podstawowy błąd! Autor nie najeżdża tylko na to stronnictwo! Dostaje się całemu społeczeństwu po równo, nie ma tutaj pochwały żadnej części naszego życia publicznego, żadnej partii, żadnej filozofii. Autor przedstawia zachowania ludzkie, nie utożsamiając się z nimi. Dlatego wybaczam mu ciągłe nazywanie gejów pedałami (i dupolubnymi hedonistami), bo wiem, że to jedynie pogląd bohatera.

Ocena: 6/6


[Recenzję opublikowałem również na moim blogu]