Na pozór „Śledztwo prowadzi radca Heumann” to utwór sensacyjny, jednak zasadniczą kwestią jest wzajemny stosunek ojca i syna, analiza nabrzmiewającego od lat konfliktu między nimi i jego dramatyczne rozwiązanie.

Obie centralne postaci reprezentują zupełnie odrębne światy. Z jednej strony ojciec - szanowany członek społeczności, szef policji o konserwatywnych prawicowych poglądach, popierający karę śmierci, w bezpośrednim obyciu człowiek oschły, wymagający i zasadniczy. Na drugim biegunie jest syn, Viki - słaby, eteryczny, uciekający od odpowiedzialności w narkotyczne odurzenie, niemający żadnych ambicji ani planów na przyszłość, a jedynym jego pragnieniem jest przebywanie u boku Barry'ego, kolegi reprezentującego świat nieograniczonej konsumpcji.

Czytając biografię Fuksa wiemy, że w swoje dzieła często wplatał wątki autobiograficzne, a związek Vikiego i Barry'ego wyraźnie epatuje seksualnym napięciem i może być próbą przekazania zakamuflowanej informacji o homoseksualnej orientacji autora.

Wracając do głównej relacji ojca i syna, można doszukać się w niej elementów kompleksu Edypa, objawiającego się uwielbieniem syna dla zmarłej matki i stałym dążeniem do uzyskania przewagi nad ojcem, nawet kosztem jego skompromitowania na forum publicznym. Rozwiązanie tego konfliktu będzie zaskakujące i nikogo nie zadowoli, zwycięzca poczuje gorzki smak wygranej i tak jak król Pyrrus, który co prawda pokonał Rzym, ale jego straty były ogromne, ostatecznie skończy jako przegrany.

„Śledztwo prowadzi radca Heumann” to inteligentny dreszczowiec z zaskakującą fabułą i świetnie zarysowanymi postaciami.