Piątek w pociągu, urzędzie, pracy, na spotkaniu i znów w pociągu. O dwudziestej wysiadam na peronie w Krakowie, zmęczona, śpiaca i zdechła. W tej chwili jechanie jeszcze dalej, na wieś, prowadzenie przez dwie godziny wydaje się naprawdę chybionym pomysłem...

Drewniany dom wita nas zapachem drożdżowego placka z borówkami i gorących konfitur z wiśni.

Sobota. Wymyta deszczem, świeża, bujna. Słońce coraz wyżej, zapach skoszonej trawy staje się coraz intensywniejszy, osa coraz słabiej tłucze się o szybę. Leniwie przewracam kartki książki, pozwalając sobie na cudowne nicnierobienie w ciszy i cieple. I nagle przychodzi olśnienie...

Maliny! Moja pasja, nałóg prawie. Biore dużą, czerwoną miskę i boso schodzę pod drogę, do malinowego chruśniaka. Zapach jest nieodparcie apetyczny, intensywny, słodki - ale z nutą czegoś zwierzęcego, bo malinisko jest domem dla wielu pokoleń chrząszczy, robaczków, muszek i pluskiew. Zagłębiam się coraz bardziej w drapiący, pachnący, żyjący gąszcz, nie zważając na pręgi na udach. Owoce są wielkie, ciężkie od soku, opite słońcem. Dłonie stają się lepkie, malinowo zabarwione, przedramiona pokrywają krwiste malinowe smugi. Usta proszą o więcej, miska staje się coraz pełniejsza, a ja wciąż zbieram... Trudno przestać. Słońce świeci mocniej, a czas jakby stanął w brzeczącym, pachnącym uroczysku...

Atmosfera maliniska jest gęsta, intensywna, obezwładniająca. Czy gdyby Kirkor wybrał grzyby zamiast malin, doszłoby do zbrodni? Nie potrafię sobie tego wyobrazić...