Przed Państwem drugie, rozszerzone i uzupełnione wydanie głośnej książki Tomasza Łubieńskiego o Adamie Mickiewiczu.

Jakim sposobem Adam Mickiewicz, chłopiec z Nowogródka, stał się ADAMEM MICKIEWICZEM, któremu dane było spocząć w krypcie wawelskiej obok królów i bohaterów? Ile zawdzięcza własnemu talentowi i pracy nad nim? Naturalnej zdolności i przypływom natchnienia, których nieraz doświadczył? Na ile zdecydował o wielkości Mickiewicza los, co tylko w pewnym ograniczonym stopniu pozwala sobą kierować, sobie pomagać? Ile wreszcie zależało od wielkich perypetii epoki, na które nie miał wpływu? Od okoliczności, które zbiegły się w takim, nie innym akurat miejscu i czasie? Bo kilka lat wcześniej czy później, sto kilometrów na lewo czy na prawo i już Mickiewicz nie byłby w stanie przemienić się w MICKIEWICZA.


"W dorobku autora »Bić się czy nie bić« pojawiła się pozycja szczególna i bardzo nam potrzebna. O ile prace naukowców zajmujących się Mickiewiczem stopniowo postępowały, odkrywając zainteresowanym m.in. coraz to nowe listy poety i interpretując jego utwory coraz wnikliwiej, to wyraźnie brakowało współczesnej, popularnej biografii autora »Dziadów«".
Krzysztof Masłoń, "Rzeczpospolita"

"Autor szczerze podziwia Mickiewicza, ale się przed nim nie korzy. Potrafi być krytyczny, nawet ironiczny, ale zawsze serdecznie. Balansuje zręcznie między trzeźwością a obędem poety, między bólem zębów a uduchowieniem".
Tomasz Jastrun, "Polityka"

"Jeżeli Mickiewicz ma być dla mnie żywym poetą, to niech mi wolno tę genialną, lecz pełną sprzeczności postać przyjmować tak, jak przyjmujemy autorów żywych. (...) I dlatego moje uznanie budzi Łubieński, nie traktujący wszystkich przywódczych aspiracji poety z jednakową admiracją i na kolanach".
Ryszard Matuszewski, "Gazeta Wyborcza"

"[Tomasz Łubieński] snuje swoją biograficzną powieść lekko; tak lekko, że wydawać by się mogło, iż wręcz niefrasobliwie. Nie dajmy się zwieść. Lekkość ta nie wynika z niefrasobliwości, ale raczej z poczucia pewnej sekretnej »bliskości«, o jakiej Norwid pisał, że łączy twórcę z jego późnym wnukiem".
Magdalena Bieńkowska, "Życie Warszawy"

"»M jak Mickiewicz« Tomasza Łubińskiego - rzecz świetnie napisana i arcyciekawa".
Daniel Olbrychski, "Rzeczpospolita"

[Nowy Świat, 2003]