Najnowsza książka Adama Zagajewskiego to nie tylko świadectwo życia intelektualisty, ale także poruszające wspomnienie o ojcu, który powoli odchodzi.

"Lekka przesada" została napisana w znanej już czytelnikom z tomu "W cudzym pięknie" konwencji opartej na poetyce fragmentu, można ją też porównać do dziennika bez dat. Całość składa się z pozornie oderwanych fragmentów, będących wspomnieniami, refleksjami na temat jakiejś lektury, obrazu, koncertu czy parozdaniowymi uwagami. Jednak autor panuje nad tym notatkowym rozgardiaszem, wielokrotnie wraca lub odnosi się do czegoś, co napisał parę stron wcześniej i sądzę, że nie ma tu przypadkowości, każda całostka ma sens i swoją wagę. Swobodna kompozycja, ciepły, łagodny humor i świetny, lekki styl sprawiają, że książkę, mimo jej intelektualnego i intertekstualnego charakteru, czyta się po prostu przyjemnie. Można przeczytać jakąś całostkę, i na jakiś czas odłożyć książkę. Ale nie na długo, bo "Lekka przesada" ma w sobie coś, co ze względu na brak lepszego określenia można by nazwać wdziękiem, który powoduje, że nie ma się jej dosyć.

Oprócz wspomnianego humoru sporo w tej książce melancholii, zwłaszcza we fragmentach wspomnieniowych, a te - zdaje się - przeważają. Nie da się ukryć, że to tom w znacznej mierze autobiograficzny. Jeżeliby spróbować wskazać głównego bohatera tego eseju, z pewnością będą nim wysiedleni ze Lwowa mieszkańcy Gliwic (z takiej rodziny pochodzi również sam autor). Dużo miejsca poświęcił Zagajewski rodzicom, a szczególnie umierającemu powoli ojcu. Piękne są te refleksje, takie jak choćby ta: "Milczał, chętnie milczał, i dlatego nigdy nie będę dobrze wiedział, kim był"*. Czyni to z tej książki nie tylko zapis życia intelektualnego, ale także poruszające świadectwo głębokich relacji rodzinnych. To obrona życia duchowego i pamięci o bliskiej osobie.


---
* Adam Zagajewski, "Lekka przesada", Wydawnictwo a5, Kraków 2011, s. 62.