Sołowki są niewielkie, całe w promieniu dnia piechotą, jakby je pomyślano dla człowieka, który nie chce używać innych środków lokomocji oprócz własnych nóg. I ludzi tu żyje w sam raz tyle, by wszystkich poznać, za parę zim. To doskonałe miejsce do kontemplacji: przyrody, historii, ludzi, zdarzeń. Tutaj można wzrokiem objąć procesy, które tam, w Rosji, zachodzą na ogromnych obszarach i dlatego są trudno uchwytne. Na Sołowkach widać Rosję w miniaturze, jak na dłoni: Jest i władza, i Cerkiew, i kultura w muzeum, maleńki biznes i swojska mafijka, jest i szpital, i szkoła muzyczna, i bycza ferma, i prywatne krowy, i przedsiębiorstwo leśne [...] Wystarczy usiąść na przyzbie domu, plecami się oprzeć o drewnianą ścianę, rozgrzaną wiosennym słońcem, myśli puścić, niechaj same się marszczą, i patrzeć, i słuchać, i milczeć*.


---
* Mariusz Wilk, „Wilczy notes”, wyd. Noir sur Blanc, Warszawa 2007, s. 13.