Dany Laferrière kpi sobie w żywe oczy! Obraża każdego choć trochę myślącego czytelnika. Nie spełnia oczekiwań. Uwodzi, zamiast dawać świadectwo prawdzie. Prawdzie przez duże P kreskowane. A może nie kreskowane?

Zamiast napisać wie(l)kopomne dzieło o niedolach politycznego emigranta, na dodatek z uciskanej mniejszości narodowo-etnicznej, debiutuje rasistowskim, obraźliwym dla każdego przyzwoitego białego mężczyzny, utworkiem-potworkiem zatytułowanym "Jak bez wysiłku kochać się z Murzynem". Nie, nie czytałem kolejnej jego rzeczy po polsku, ale już sam tytuł mówi wszystko: "Smak młodych dziewcząt". Toż to skandal najpotworniejszy jest! Ino seks w głowie.

Może więc "Kraj bez kapelusza" będzie rozliczeniem z dyktaturą? Hmmm...

Padają słowa o najbiedniejszym kraju tej Ziemi, ale linijkę dalej są kontrowane oświadczeniem, że i tak każdy z siedmiu milionów Haitańczyków chciałby być prezydentem tego kraju. najlepiej dożywotnim. Tego i tylko tego, bo bycie prezydentem np. USA czy Polski, to już by było coś innego. Gorszego.

Nadużywane ostatnio przez pisarzy, a zwłaszcza recenzentów, jest zapewnienie o zacieraniu gatunkowych granic przez tego czy tamtego twórcę. W tym wypadku jednak rzeczywiście tak jest. Pewna jest tylko autobiograficzność prozy Haitańczyka, choć może to też pozór? Ale czy to pamflet? Satyra? Esej? Złośliwy reportaż? Może jednak powieść? Z niewytrzymującą tychże wygibasów ramą fabularną?

Tak, czuję niedosyt. Spodziewałem się czegoś innego. Solidniejszego? Głębokiego jak ... i pełnego znaczeń jak ...? Pewnie tak.

Gratulacje jednak za zapewnienie literaturze dwóch kolejnych kapitalnych postaci kobiecych: matki i ciotki.

---
Kraj bez kapelusza (Laferrière Dany)