Dno i 10 kilometrów mułu. Mam na myśli oczywiście następujące wiekopomne dzieło światowej literatury Ciepłe ciała (Marion Isaac)

No ale czego mogłem się spodziewać po książce rekomendowanej przez Stephanie Meyer. Wstawić zamiast zombie wampiry i mamy powtórkę Zmierzchu. Doprawdy niewiele dzisiaj potrzeba by wydać książkę o zasięgu międzynarodowym, z zombie (sic!) jako lowelasem rozpuszczonej panienki. Kiepsko się dzieje ze współczesnymi młodzieżowymi relacjami damsko-męskimi, skoro prawdziwe lowelasy to tylko wśród zombie. Do tego owo (ów?) zombiastyczne Casanovo jest kolekcjonerem (sic!) dobrej muzy, z której to nachalnymi i trącącymi kiczem cytatami (John Lennon rules) autor co chwila zarzuca czytelnika, myślicielem na miarę Sartre'a, fotografem, rajdowcem w Mesiu (sic!) i niezgorszym bodyguardem rzeczonej dziewuszki. Zombie chodzi ze swoją ludzką dziewczyną na spacery, bierze prysznic, ogląda zachody słońca i generalnie jest romantykiem nie gorszym niż Adam Mickiewicz, gdyby Marion miał talent do poezji, to pewnie pojawiłby się jakiś sonet.

Lubię absurd (umówmy się, historia miłości zombiaka i panienki z okienka jest na wskroś absurdalna i kretyńska, w szczególności w ramach zombiastycznej konwencji), lecz podany z humorem w stylu Monty Pythona. Tutaj cała historia jest przez autora traktowana ze śmiertelną powagą godną kazań ojca Rydzyka, do tego opatrzona pseudofilozoficznymi rozważaniami na poziomie gimnazjum. Sorry, ale jak się pisze o zombie, to to powinno być dla dorosłych (zwłaszcza, że w treści pojawia się zajadanie kawałków mózgu jak kurczaka nuggets), a nie dla dzieci. Tak, czy siak wychodzi Marionowi groteskowa, płytka emocjonalnie wydmuszka.

Są w tej absurdalnej historii śladowe oznaki, że za kilkadziesiąt lat Marion może napisać dobry, klimatyczny horror, ale to w żadnej mierze nie powoduje, że "Ciepłe ciała" są czymś więcej niż ciepłą kichą.

No i remedium na zombie jest solidny całus.