"Srebrzynek i ja" nie jest (...) wyłącznie, ani przede wszystkim, precyzyjnym zwierciadłem lirycznym drogiego poecie fragmentu świata i życia. Nie jest jedynie kroniką samotnych wędrówek poety i jego osiołka po ojczystych równinach Dolnej Andaluzji, wokół białego Mogueru - dawnego gniazda konkwistadorów, dziś ubogiego miasteczka ludzkich radości i smutków, występków i szlachetności. "Srebrzynek" to książka wzruszająco ludzka, humanitarna, humanistyczna; to poezja miłości, zrozumienia i współczucia. (...) "Srebrzynek" to nie tylko kronika codziennych wypraw po pokarm liryczny dla owej "duszy głębokiej i niepowszedniej", to także kronika codziennych cichych i skromnych powrotów ku równie wzruszającym dramatom prostych ludzi, dzieci, zwierząt. Właśnie przypomnieniem, symbolem, źródłem i wzorem pełnego miłości, dobroci i współczucia stosunku do otoczenia jest dla poety "przyjaciel starca i dziecka, kwiatu i księżyca, cierpliwy i rozważny, melancholijny i życzliwy" - ukochany osiołek Srebrzynek.

"Srebrzynek" jest krynicą zasobną, która ofiarowuje wiele bogactw. Nie sposób ich wyliczyć. Wystarczy zwrócić uwagę na ogromne walory malarskie tej poetyckiej prozy, na uchwycone odcienie barw nieba, ziemi i wody; na rozmaitość tonu narracji, od porywającego liryzmu do niemniej urzekającej ironii i humoru; na różnorodność typów ludzkich (...) oraz zwierzęcych (...); na bystro podpatrzoną psychologię dzieci, co obok autora i osiołka są głównymi postaciami tej książeczki*.


---
* Janusz Strasburger, "Posłowie", w: Juan Ramón Jiménez, "Srebrzynek i ja", przeł. Janusz Strasburger, Instytut Wydawniczy Pax, Warszawa 1979, str. 151-152.