Moi drodzy!

Nazywam się Uśmiech Klowna. Niegdyś byłem koniem cyrkowym. Jeśli wierzyć powszechnej opinii - mimo wrodzonej skromności muszę to zaznaczyć wyraźnie - byłem sławny i uważano mnie za konia wręcz niezwykłego.

Gdy opowiedziałem mojemu licznemu potomstwu historię mego życia, poproszono mnie o spisanie wspomnień. Przystałem na tę prośbę, tak rozkosznie łechcącą moją miłość własną. Dzięki zaletom, które łaskawie raczono mi przyznawać, a których nie waham się uważać za całkiem wyjątkowe, jestem koniem bardzo utalentowanym. A jednak - niestety! - muszę się przyznać do jednego braku: nie umiem pisać! Toteż, choć bardzo pragnąłem sam chwycić za pióro, zmuszony byłem poszukać sobie biografa pomiędzy ludźmi i jemu podyktować - czy raczej podyktować drogą telepatii - moje wspomnienia. [...]

Każdy się chyba zgodzi, że po dziś dzień większość powieści dla młodzieży opisujących cyrk i konie ujmuje tę sprawę według mojego skromnego zdania w sposób zbyt fantastyczny, przestarzały i nierzeczowy. Miałem zaszczyt należeć do świata cyrku i moja znajomość przedmiotu, bardziej bezpośrednia niż kogokolwiek z ludzi, umożliwia mi wnikliwsze jego ujęcie. Próbuję więc przedłożyć wam dzieło wiarygodnie i udokumentowane, opisujące współczesne nam wydarzenia. Da wam ono prawdziwy obraz życia tego "wędrownego bractwa" i zawodu o tak nieodpartym uroku. [...]

Mam nadzieję, że moje przygody zaciekawią was, a liczne komentarze nie zniechęcą. Dzięki nim zdobędziecie wiedzę w zupelnie nowej dziedzinie i będziecie mogli zadziwiać nią nie tylko kolegów, lecz i fachowców, a może nawet - kto wie? - źrebaki u progu kariery na arenie, które będą waszymi oklaskami równie przejęte, jak kiedyś ja sam oklaskami waszych rodziców...

podpisano:
Uśmiech Klowna
koń cyrkowy

Za zgodność: Autor*



---
* Robert Teldy-Naïm, "Tajemnica Cyrku Pedroni", tłum. Katarzyna Witwicka, wyd. Nasza Księgarnia, 1960, str. 5-6.