Po „Sztetl” i „Zagubionym w przekładzie”, pierwsza powieść Evy Hoffmann. Powieść futurystyczna, osadzona w nieco fantastycznych realiach Ameryki lat dwudziestych nowego stulecia.

Siedemnastoletnia Iris, która od wczesnego dzieciństwa przeczuwa, że w jej związku z matką tkwi jakaś mroczna tajemnica, odkrywa, że jest jej klonem. Wstrząśnięta, bezradna, rozdarta między miłością i nienawiścią, wyrusza na poszukiwanie swojej tożsamości. Z poczuciem wyobcowania, we własnym mniemaniu wybrakowana i niepełnowymiarowa, chwilami odrealniona nawet dla siebie samej, mimo wszystko próbuje odnaleźć korzenie, swoją historię, przeszłość – jeżeli w ogóle ma do nich prawo. Czy klon, kopia, ma szansę na autentyczne, własne życie? Czy Iris może oderwać się od matki-matrycy i stworzyć na nowo siebie niepowtarzalną?

Ta niezwykła, pełna bólu, ale i nadziei książka, napisana językiem rozedrganym od emocji, przynosi więcej pytań niż odpowiedzi. Między innymi o wpływ genetyki na nasze pojęcie osobowości, o ingerencję nauki w najgłębsze ludzkie „ja”, ale przede wszystkim o istotę i granice człowieczeństwa.

[Wydawnictwo Muza, 2002]