Książka zawiera wartościowe skonfrontowanie polityki państwa i partii między okresami gdy na czele stali Lenin i Stalin. Autorka odnotowała daleko idące zmiany polityki Stalina, w stosunku do Lenina, które objęły zarówno politykę wewnętrzną, jak i zagraniczną.

Bardzo ważna zmiana zaszła w partii, którą objęły czystki starej gwardii bolszewickiej. Zmienił się także skład społeczny partii - regularnie spadał udział robotników na rzecz inteligencji, która zajmuje stanowiska kierownicze w gospodarce. W ten sposób partia traci robotniczy charakter, a staje się partią biurokracji partyjnej i państwowej.
Autorka przedstawia liczby na poparcie tych twierdzeń.

Innym polem zmian była polityka narodowościowa ZSRR. W okresie stalinowskim następuje odrodzenie rosyjskiego nacjonalizmu. Na piedestał powracają Aleksander Newski, Dymitr Doński, Piotr Wielki. Perspektywa narodowa przesłania perspektywę klasową.

Za Lenina partia kładła nacisk na egalitaryzm. Za Stalina następuje odejście od egalitaryzmu, pojawia się rozwarstwienie materialne. Robotnicy tracą, zyskuje inteligencja tworząca biurokrację. Hierarchizacja płac jest przejawem zachodzących zmian - biurokracja odrywa się od robotniczych mas. Partia Lenina opierała się na robotniczych masach. Stalin opiera się na biurokracji.

Za Lenina partia kładła nacisk na kolektywizm. Za Stalina promuje się indywidualizm w postaci ruchu stachanowskiego. W centrum nie znajdują się już masy, ale jednostka.

Zmiany dotyczyły też rodziny. Za Stalina utrudnione zostaje uzyskanie rozwodu, czy przerwanie ciąży.

Trudno w obliczu tych istotnych zmian mówić o Stalinie jako kontynuatorze Lenina.