Wawilen Tatarski, młodzian żyjący w postbreżniewowskim świecie i marzący o karierze poety, w latach 90. doznał wstrząsu - jak i my wszyscy. Jedna piąta świata wypadła z rzeczywistości "planów pięcioletnich" i niedoboru - by znaleźć się w rzeczywistości nadmiaru, gdzie zdumiewająca sprężyna rynku oferuje konsumentowi węgiel, widelczyki do tortu, opatrunki, a bywa, że i wiersze. Z czasem nazwano tę przemianę "transformacją ustrojową" i napisano o niej kilka doktoratów, ale z początku nikt nie rozumiał, co się dzieje. Kraje takie jak Polska czy Czechy - w których ocaleli dziadkowie posiadający kiedyś sklepy bławatne czy trafikę - jakoś się odnalazły. Ale Rosja...?

Co więcej, bohater tej powieści, zamiast bezpiecznie siedzieć w mateczniku ubożuchnej uczelni, trafił do branży, która stała się siłą napędową całego rynku: do reklamy. Na pozór w jakiś sposób podobna do propagandy, okazała się jej zaprzeczeniem - jako dziedzina, dla której nie istnieją takie kategorie jak "wysokie" i "niskie". Zaprzęgnąć dwieście lat rosyjskich doświadczeń i kultury do rydwanu oglądalności - oto zadanie Wawielina.


O tym, że Wiktor Pielewin (ur. w roku 1962) jest członkiem "klasy dobrze urodzonych", świadczy już fakt, że ukończył jedno z nielicznych w ZSRR, elitarne moskiewskie liceum z angielskim jako językiem wykładowym. Miotał się pomiędzy fizyką wysokich energii a literaturoznawstwem, zarazem na własną rękę zgłębiając mistykę Dalekiego i Bliskiego Wschodu, o której pisywał do miesięcznika "Nauka i Religia".

Pielewin-pisarz zaistniał na początku lat 90. takimi książkami, jak: zbiór opowiadań "Niebieska latarnia", "Omon Ra i inne opowieści" czy "Mały palec Buddy", i odniósł największy chyba sukces wśród rosyjskich pisarzy dekady Jelcyna. Jego twórczość charakteryzuje niepowtarzalna mieszanina chłodu, erudycji, fantazji rodem ze science fiction i wizji z narkotycznych odlotów wszelkiego autoramentu.

[Polityka, 2011]