Tak naprawdę spodziewałam sie zupełnie innej książki. Na pierwszy rzut oka zauroczył mnie tytuł: brzmi przecież bardzo bajkowo i nie ma w nim nic złowieszczego. Skojarzyłam go sobie z tytułem "Sprzedawca snów" wymyślonym przez Tadzia z Emilki L.M. Montgomery (co też ludziom w głowach zostaje po nastoletnich lekturach? :)). Na drugi rzut oka - zainteresowały mnie noty wydawcy umieszczone w BN. Tymczasem noty, jak to często bywa, mówią tylko część prawdy.

Faktycznie główną bohaterką powieści jest Melania, 15-latka posiadająca dwójkę młodszego rodzeństwa. Carter opisuje przełomowy moment z życia dziewczyny, gdy po tragicznej śmierci rodziców cała trójka trafia pod opiekę jedynego żyjącego członka rodziny, wuja Filipa. Rodzice Melanii nie utrzymywali kontaktów z wujem, więc jej wiedza o jego życiu ogranicza się właściwie do zdjęcia ślubnego i otrzymanej dawno temu zabawki, która, o dziwo, zamiast bawić - straszyła.

Całą historię czyta się od początku z jakimś intuicyjnym strachem, choć początkowo nic nie zapowiada dramatu. Najbardziej emocjonalną sceną w pierwszej partii książki jest, moim zdaniem, nocny spacer Melanii w sukni ślubnej matki. W Londynie u wuja nic nie jest takie, jak było w domu rodzinnym - standard życia niższy, inne towarzystwo. Sam wuj budzi niedobre uczucia.

"Magiczny sklep z zabawkami" okazał się powieścią smutną o bardzo dziwnym zakończeniu, które pozostawiło mi tylko niedosyt. Krytycy piszący o tej powieści (recenzje można znależć np. w Internecie) wskazują na imponującą liczbę symboli, odwołań do różnych baśni i legend. Sami bohaterowie chwilami ujmują w słowa te skojarzenia, np. dom wuja to jaskinia Sinobrodego (bardzo często spotykam się w literaturze angielskiej z tym odesłaniem). Te odwołania mają zapewne być uzasadnieniem włączenia powieści do kręgu magicznego realizmu. Ale wygląda na to, że i realizm magiczny ma wiele imion.

Jak mówimy na BN - była wizualizacja tej książki. W 1987 r. powstał w Wielkiej Brytanii film dla TV pt. "The Magic Toyshop" (podaję za portalem Filmweb.pl).