"Wiwisekcja" Patricka White'a to, najprościej mówiąc, książka o życiu i twórczości artysty malarza Hurtle'a Duffielda. Ale tak ją tu zaprezentować, znaczyłoby ogołocić ją ze wszystkiego, co w niej piękne i dramatyczne. Po lekturze "Wiwisekcji" poczułam się tak wykończona, jakbym to ja sama była artystą. Tak bardzo plastycznie Patrick White opisuje życie, ból tworzenia, brak porozumienia z otoczeniem, nieprzystosowanie, niemożność przekazania siebie i swoich przeżyć poprzez sztukę.

Gdy myśli się "artysta", niemal automatycznie pojawiają się słowa: popularność, splendor, ciekawe życie, pieniądze. W "Wiwisekcji" popularność i pieniądze przemykają zupełnie bocznym torem, tu artysta równa się samotność, ale też egoizm. Jego jedyną miłością jest malarstwo, a wszystko inne jest tylko konsekwencją tego wyboru. Poza swoją sztuką właściwie nic więcej nie jest go w stanie prawdziwie zainteresować, nic ani nikt nie daje siły do życia, a równocześnie nic innego nie sprawia, ze czuje się nieszczęśliwy. Hurtle Duffield nie zabiega o uwielbienie, a nawet o zwykłą popularność, interesuje go tylko tworzenie. Widzi świat zupełnie innym, niż zwykli śmiertelnicy. Emocje zamieniają się tu w kolory, plamy, kreski. Pełno tu barw, ale też brutalnych i egzystencjalnych opisów codzienności, która jest obecna gdzieś w tle, jakby zupełnie nieistotna dla bohatera i jego sztuki.

Kartka po kartce, zapoznając sie z Duffieldem, czytelnik nabiera pewności, że artystą człowiek się rodzi. Piętnem artyzmu zostaje naznaczony już przy urodzeniu i nie ma w tej kwestii nic do powiedzenia, nie ma żadnego wyboru. Pozostaje tylko pogodzić się z tym bezlitosnym wyrokiem. Bezlitosnym, bo okazuje się, że życie z tym piętnem do łatwych nie należy. Tylko czy dałoby się żyć udając kogoś zupełnie innego, kogoś nienaznaczonego piętnem artyzmu?

Książka wchłania czytelnika w mroczny świat artysty, pozwala się w nim rozsmakować, ale też umęczyć. Ja wyszłam z tego świata z ulgą, że artystą nie jestem.