"Ominąć Paryż" to druga powieść Małgorzaty Wardy, ale pierwsza, po którą "odważyłam się" sięgnąć. Napisałam "odważyłam", ponieważ okładka (wydawnictwo: Prószyński i S-ka, 2006) nie zapowiada niczego dobrego. Książka bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła. Oczekiwałam, sądząc po tej nieszczęsnej okładce, powieści wesołej i lekkiej, chyba takiej romantycznej komedii. Różowa okładka przedstawiająca kobietę "Barbie", czyli kobietę laleczkę, z ładną, ale pustą główką, myli i w ogóle nie pasuje do treści tej powieści. Warda stworzyła kobiety prawdziwe i interesujące. Najbardziej zainteresowały mnie losy Niny i Magdy, ale rownież Joanna, Basia i Aneta to kobiety godne uwagi. Powieść jest lekka, jakby utkana z kawałków czegoś bardzo delikatnego, przeplatanego z odrobiną magii. To powieść o marzeniach i o szczęściu. O różnych barwach szczęścia. Szczęściu, które jest blisko lub nieosiągalnie daleko. To również powieść o próbach życia z własną (tragiczną czasem) przeszłością, z własnymi błędami, lękami i słabościami. Interesujące opisy współczesnej codzienności oraz ciekawe opisy rozterek, problemów, szaleństwa. To smutna powieść, ale bardzo nastrojowa i ciepła. Myślę, że przy najblizszej okazji sięgnę po inne powieści tej autorki.


[Recenzję opublikowałam również na stronie internetowej księgarni Merlin]