Umberto Eco w "Nieobecnej strukturze" zajmuje się przede wszystkim zagadnieniem ujednoliconej teorii semiologicznej. Książka powstała w czasie, gdy dyskusja nad podstawami i granicami tej dyscypliny dopiero się rozpoczynała. W samym centrum gorących sporów nad struktualizmem Eco krytykuje nadużycia i "ontologiczną" degenerację metody strukturalistycznej; proponuje nowe formy wykorzystania strukturalizmu jako metedologii badań, przewidując zarazem przyszłe koleje jego losu - kryzys i zmierzch.

Nowe wydanie "Nieobecnej struktury" zostało poprzedzone obszerną przedmową, której zadaniem jest umiejscowienie tej fundamentalnej pracy w kontekście ówczesnych dyskusji, przegląd problematyki późniejszych sporów i przedstawienie reakcji, z jaką się ta książka spotkała.

[Aletheia, 2003]