Dni, miesiące, lata w ukryciu – w leśnej ziemiance, szopie, na strychu. W podziemnym bunkrze. W korytarzach zrujnowanego miasta. W piwnicy. W stodole. Nieopisanie długie minuty i godziny za szafą, za podwójną ścianą pokoju, wśród zarośli, w kartoflisku. Niewiele wiemy o miejscach, w których skazani na śmierć Żydzi próbowali w czasie Zagłady ocalić życie. Ukrywający się i ukrywani znaleźli się nagle w przestrzeni ograniczonej pod względem fizycznym, społecznym i symbolicznym. Autorka podejmuje próbę opisu tego podziemnego, tajemniczego świata, gdzie sekretne życie prowadziły wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu tysiące osób. Opowiada o zawieszonych między istnieniem a nieistnieniem miejscach, jakich w okupowanym kraju były tysiące. O bezdomnej i odartej ze wszystkich dóbr samotności, ale i o nadziei, że nawet nie mając nic, można choćby przez chwilę kierować swoim losem.

[IPN, 2012]