Książka jest wspomnieniem, relacją z przebiegu choroby mamy jedenastoletniej dziewczynki. Historia zaczyna się w kilka miesięcy po śmierci kobiety. Louise opowiada o trudnych chwilach, małych radościach. Jak to wszystko się zaczęło. O swoich podejrzeniach, niepewności...

Z precyzją opisuje kolejne etapy choroby mamy, początkowo tylko drobne dolegliwości, jakie jej towarzyszyły, później chwilową radość, kiedy mama była w domu i wydawało się, że jest już całkiem zdrowa, a potem o bólu, kiedy choroba powróciła i atakowała kolejne narządy. Kiedy nowotwór odbierał siły i mama nie mogła wstać z łóżka. Wszyscy czekali już tylko na najgorsze... Dziewczynka wiedziała, że tylko cud może ocalić mamę. Cud się nie zdarzył. Ale Louise przygotowywała się do tego momentu. Bardzo często rozmawiała z ukochaną mamą na ten temat. Pożegnała się z nią, kiedy nadszedł ten czas.

W tych trudnych chwilach bardzo pomógł jej stary przyjaciel rodziny - Janni. Mogła mu się zwierzyć ze swoich obaw, a on uspokajał, tłumaczył wszystko bardzo delikatnie, dodawał nadziei, otuchy. I dzięki niemu dziewczynka oswoiła się ze strachem, który towarzyszył jej przez cały ten czas. Wierzyła, że jeśli nie będzie mamy tu, na ziemi, to będzie na nią spoglądała z góry. Będzie jedną z gwiazd. "Mama jest ze mną cały czas. I wydaje mi się - nie, co ja mówię - wiem na pewno, że zawsze tak będzie. Bo jak długo będę o niej myśleć, tak długo będzie w moim sercu i w mojej pamięci. [...] Dzięki temu czuję spokój"*.

To wzruszająca książka o nadziei, wielkiej miłości. Możemy popatrzeć z perspektywy dziecka na to, co się dzieje. To tym bardziej wzrusza. Czytając ją, ma się łzy w oczach.

Można jeszcze wiele słów napisać, ale nic nie zastąpi lektury. Dlatego polecam tę książkę.



---
* Karen-Susan Fessel, "Moja mama jest wśród gwiazd", tłum. Marta Kucewicz, wyd. C&T Toruń, 2007.