Od czasu „Samotności w Sieci” Wiśniewski nie napisał powieści, która zrobiłaby podobnie duże wrażenie na czytelnikach. Myślę, że „Miłość oraz inne dysonanse” ma szansę dorównać swojej poprzedniczce.

To historia dwójki bohaterów: Anny, nieszczęśliwej mężatki z Moskwy oraz Struny - melomana, który przebywa w szpitalu psychiatrycznym w Berlinie. Łączy ich wrażliwość na piękno. Anna czuje oczami, docenia estetykę pozornie zwyczajnych rzeczy, potrafi dostrzegać piękno w przyziemnych sytuacjach; z kolei Struna czuje uszami, na każdym kroku towarzyszy mu muzyka, najczęściej klasyczna, z dużą przewagą Szopena. Ich losy łączą się w sposób bardzo przypadkowy, jednak znaczący.

Zachwyca mnie jak Wiśniewski pisze o uczuciach, tak prosto, tak szczegółowo, tak po ludzku, nie ma u niego zbędnego patosu, przekoloryzowania, jest dobrym obserwatorem rzeczywistości i potrafi to, co zauważy ubrać w odpowiednie słowa. Jego współpraca pisarska z Iradą Wownenko zaowocowała doskonałym połączeniem kobiecej wizji świata z wizją wrażliwego mężczyzny.

Bardzo polecam.