Lucyna Szomburg, gdańska podróżniczka, latem 2009 roku udała się wraz ze swoją przyjaciółką Danutą Piotrowicz na pielgrzymkę do grobu świętego Olafa. Przez 31 dni samotnie przeszły liczący 643 kilometry szlak z Oslo do Trondheim. Pani Lucyna opisała swoje przeżycia i przygody w formie częściowo dziennika, częściowo pamiętnika, a częściowo przewodnika.

Wyczyn obu pań zasługuje na wielki szacunek. Przede wszystkim są one pierwszymi Polkami, które przeszły ten trudny i wymagający szlak, a trzeba podkreślić, za co je przepraszam, że są już w wieku średnim. Należy mieć również na uwadze, że nasze bohaterki były przeważnie zdane wyłącznie na siebie, gdyż często szlak wiódł przez niezamieszkane tereny – wiązało się to z tym, że musiały ze sobą taszczyć nie tylko turystyczne plecaki, ale też namiot i butlę gazową; autorka pisze, że jej plecak ważył 15 kilogramów. Pani Szomburg praktycznie każdego roku przemierza jakiś średniowieczny szlak; w tym przypadku punktem odniesienia była pielgrzymka do Santiago de Compostela – i w porównaniu z nią szlak świętego Olafa okazał się o wiele bardziej wymagający („Czy nie rzuciłam sobie zbyt trudnego wyzwania? Trasa jest znacznie trudniejsza niż w Hiszpanii”[1]). Początkowo obie panie zmagały się z zaskakującymi temperaturami przekraczającymi 30°C („Nie spodziewałam się w Norwegii takich egipskich upałów”[2]), a potem z ulewnymi deszczami i znacznym spadkiem temperatury („Parę dni temu były upały, teraz zasypiałyśmy z włączonym ogrzewaniem”[3]), wszystko jednak przebijały niepowtarzalne wrażenia („Przecudne widoki rekompensowały trudy”[4]). Autorka była też zaskoczona tym, że po drodze spotykały bardzo mało ludzi zarówno na szlaku, jak też w mijanych wioskach; w pewnym momencie poznany na trasie Belg poinformował panie, że na całym szlaku jest aktualnie zaledwie siedmiu pielgrzymów.

Pamiętnikarski styl pani Lucyny powoduje, że jej książkę czyta się lekko i swobodnie. Autorka jest wobec nas szczera, nie wstydzi się przyznać do słabości, bólu czy zmęczenia. Otrzymujemy też ciekawe i malownicze opisy szlaku, mijanych po drodze miast, miasteczek, wiosek, gór, bagien, rzek i lasów; czytamy o spotkaniach z miłymi, ale też mało empatycznymi i mało spontanicznymi Norwegami; poznajemy odrobinę historii rozwoju chrześcijaństwa w Norwegii i dowiadujemy się, jak wyglądają lokalne tradycje. A wszystko to jest napisane w formie spostrzeżeń spisywanych na gorąco w prowadzonym przez autorkę dzienniku.

I wszystko byłoby dobre, gdyby nie pewien szczegół, który nie daje mi spokoju – otóż przyjaciółki zmierzają do grobu świętego Olafa, który schrystianizował Norwegię, a tymczasem sama katedra w Trondheim jest świątynią protestancką, w której mszę odprawiała pani pastor. Czym więc była ich wędrówka: pielgrzymką czy tylko turystycznym zaliczeniem szlaku?



---
[1] Lucyna Szomburg, "Którędy do Ciebie, Olafie?", wyd. Bernardinum, Pelplin 2011, str. 57.
[2] Tamże, str. 37.
[3] Tamże, str. 144.
[4] Tamże, str. 96.