"Egipcjanin Sinuhe" to powieść historyczna, której głównym bohaterem jest lekarz egipski Sinhue, będący także narratorem opowiadającym o swoich losach. Losy te są burzliwe, pełne wrażeń i przygód, ale nie należą do najszczęśliwszych.

Niemal cała akcja powieści toczy się w okresie panowania faraona Echnatona (XIV w. p.n.e.). Czasy te należały do niezwykle niespokojnych, gdyż uznawany za szalonego faraon pragnął nie władzy i krwawych podbojów, lecz pokoju, równości i dobra. Jego nowy bóg, Aton był sprawiedliwy, miłosierny, dobroduszny... i słaby. Konsekwencją musiała być katastrofa.

Przebieg rządów faraona, który chciał dobrze, a zrobił źle, jest nieodłączną częścią tej historii. Niewątpliwym atutem powieści jest spojrzenie na stary Egipt z bliska. Na jego kulturę, zwyczaje, społeczeństwo. Ale nie tylko Egipt przyjdzie nam poznać w tej podróży, bo odwiedzimy także Babilon, Kretę i wiele innych miejsc.

Dzieje się naprawdę dużo - to trzeba przyznać - a że Sinuhe ma licznych kompanów (z przebiegłym niewolnikiem Kaptahem na czele), na nudę nie można narzekać. Z drugiej jednak strony książka jest napisana trochę zbyt monotonnie i dlatego nie wciągnęła mnie tak mocno, jak powinna. Nie miałem tego uczucia, że jeszcze trochę, jeszcze trochę. Jest niemal bardzo dobrze, ale do ideału mimo wszystko nieco brakuje.

Najciekawsza jest niewątpliwe warstwa historyczna powieści. I nie mam tu bynajmniej na myśli suchych faktów, lecz całą otoczkę, ówczesne realia, światopogląd i sposoby myślenia (z tego co wiem, Waltari bardzo profesjonalnie podszedł do sprawy). Losy Sinuhego stanowiły dla mnie tylko miły dodatek, który urozmaicał wędrówkę po pradawnym świecie Bliskiego Wschodu. Świecie pełnym magii, krwi, rozkoszy, bogactwa, biedy i niesprawiedliwości.

„Egipcjanin Sinuhe” to dobra książka, ale nie na tyle dobra, by zapadła w mą pamięć z całą mocą. Mimo jej sporej wartości czegoś mi w niej jednak brakuje i dlatego nie mogę ocenić „Egipcjania" wyżej niż na czwórkę z plusem (co w sumie i tak jest niezłą oceną).