... co to jest nonsens? Może uda nam się to zrozumieć, „jeśli patrzeć będziemy na świat z drugiej strony”, jak pisze Chesterton, i gdy wówczas ujrzymy, że „ptak jest kwiatem, który oderwał się od łańcucha łodyg i uleciał, człowiek – czworonogiem służącym na dwóch łapach, dom – olbrzymim kapeluszem, pod którym chronimy się przed słońcem, a krzesło – przyrządem na czterech nogach dla kaleki, co ma tylko dwie”.

Tak właśnie widzą świat reprezentowani w tym zbiorze poeci od wielkich protoplastów nonsensu Edwarda Leara, Lewisa Carrolla począwszy, a skończywszy na współczesnym laureacie Nobla T.S. Eliocie, który tak wspaniale widzi „Drugą stronę opisywanych przez siebie kotów”.


„Pewna starsza dama z Mongolii
Na cierniach siadywała, choć to boli;
Aż raz tak się okrutnie
Kolec wwiercił w jej suknię,
Że natychmiast dostała melancholii”.

(według Leara)


„Ach, nie litujcie się nad Klarą,
Którą francuski uwiódł baron,
Bo choć jej spadły z oczu łuski,
Lecz jakże zyskał jej francuski”.

(„Rekompensata” według Harry Grahama)


„Raz niania, robiąc kilka grzanek,
Spłonęła żywcem w pewien ranek.
Lecz to największym było zgrzytem,
Że grzanki też spłonęły przy tym”.

(według Harry Grahama)

[tekst z obwoluty]

[Państwowy Instytut Wydawniczy, 1958]