Nie będzie regularnej recenzji, bo Jarek już dobrą recenzję napisał ([artykuł niedostępny]), ale kilka słów o tej pozycji powiedzieć muszę.

Nie planowałam „Siostro, siostro!”. Dostałam ją niespodziewanie, a w kolejkę książek do czytania wskoczyła nagle. Pomyślałam: opowiadania czyta się szybko, za godzinę będzie po krzyku. Myliłam się. Nie było po krzyku. Ta proza jest jak drzazga pod paznokciem. O niej się nie zapomina.

Przede wszystkim kolejność opowiadań w tym zbiorze zdaje się przemyślana dogłębnie, skonstruowana nieprzypadkowo. W psychologii znany jest skuteczny sposób zdawania egzaminów. Najpierw odpowiadamy na pytanie, na które odpowiedź znamy najlepiej. Jesteśmy błyskotliwi i opowiadamy wyczerpująco. U egzaminatorów włączamy tym samym efekt pierwszeństwa – po egzaminie będą pamiętać głównie właśnie tę odpowiedź. Potem możemy przejść do pytań, na które mamy najmniej do powiedzenia. Bo środek odpowiedzi zapamiętuje się najsłabiej. Na koniec jeszcze jedno pytanie – musimy znowu oczarować egzaminatorów, chociaż już nie tak bardzo, jak w przypadku pytania pierwszego. To z kolei spowoduje efekt świeżości. Z całego egzaminu pytającym zostaną w głowach głównie te dwie nasze odpowiedzi, pierwsza i ostatnia.

Wydaje się, że tę samą technikę zastosowano w tym zbiorze opowiadań. Pierwsze opowiadanie bowiem, „Siostro, siostro”, oddziałuje najbardziej. To właśnie je się potem pamięta najlepiej.

I autobiografię Zabużko, która w książce jest tekstem ostatnim.

Nawet jeśli zapomnimy wszystko, co było w środku zbioru, efekt pierwszeństwa i efekt świeżości zachowają nam w pamięci teksty pierwszy i ostatni, zdecydowanie w zbiorze najlepsze, najmocniejsze, najlepiej napisane.

A, jeszcze jedno. Przekaz „mężczyznom wstęp wzbroniony” w tej książce w ogóle nie istnieje. To książka o kobietach (i dziewczynkach w nich), ale zdecydowanie nie tylko dla kobiet. Bo komunikacja tu jest otwarta, Zabużko nie pisze szyfrem, nie używa kodów zrozumiałych wyłącznie dla kobiet. Ona pisze dla wszystkich, których ta tematyka obchodzi.