Zaordynowano mi tę pozycję ze względu na jeden rozdział. Przeglądam spis treści, żeby go znaleźć i doznaję rozczarowania. Wygląda na to, że autorka zebrała złote myśli krążące w sieci. Niemożliwe, żeby osoba, która podarowała mi książkę, dała się tak nabrać. Czytam od początku i już wstęp mnie nokautuje. Te wszystkie mądrości nie są pozbierane! To internauci wyekstrahowali je z felietonów Reginy Brett publikowanych przez lata na łamach kilku magazynów. Brett odebrała lawinę lekcji od życia i postanowiła się nimi podzielić.

Dziecko molestowane seksualnie, zgwałcona dziewczyna, nowotwór, chemioterapia. Wystarczyłoby tematów, by pisać tylko o sobie, ale ona mimo swoich przejść pochyla się przede wszystkim nad drugim człowiekiem. Samotny ojciec z szóstką dzieci, najmłodsze z dodatkowym chromosomem. Rodzina rozbita przez alkoholizm. Tetraplegik. Najciężej doświadczeni wydają się stosować do zasady Bruce’a: jeśli znajdziesz się w pomieszczeniu pełnym końskiego łajna, to zamiast stać po uszy w..., chwyć łopatę i kop – gdzieś musi być i kucyk!

"Blizny uświadamiają mi, że każdy ma datę ważności"* – pisze Brett. Nie tylko choroba uczy, jak niewiele mamy czasu, by dobrze żyć. "Bóg nigdy nie mruga" to nie podręcznik treningu psychologicznego ani poradnik, jak odnaleźć siebie czy wiarę. Dostajemy od Brett mapę. Możemy ją obejrzeć i odłożyć. Możemy prześledzić kilka tras. Możemy wreszcie ruszyć w drogę. To jedyna mapa, którą lepiej się czyta przez mgłę łez na rzęsach.

Jeśli prawdą jest, że najlepsze książki dostajemy od osób, które nas kochają, to nie wystarczy tylko dziękować za wszystkie obdarzające nas książkami bratnie dusze, zsyłane nam przez Boga. Uczyńmy kogoś wdzięcznym Mu, że ma bratnią duszę w nas.



---
* Regina Brett, "Bóg nigdy nie mruga", przeł. Olga Siara, wyd. Insignis, 2012, s. 133.