„Opowieści niesamowite” Edgara Allana Poe to klucz do całej jego twórczości. Zawarte w zbiorze opowiadania stanowią przekrój działalności literackiej tego pisarza. Mamy więc do czynienia z historiami groteskowymi i lekko zaprawionymi absurdem, które przeplatają się z dociekliwymi i ściśle analitycznymi pracami prekursora powieści detektywistycznej. Wszystkie te opowiadania łączy jednak pewna cecha wspólna, utwierdzająca nas w przekonaniu, że zostały napisane przez jednego autora. Otóż przedstawione są one w mrocznej formie postępującej psychopatii. Wiele z utworów zamieszczonych w tym zbiorze sprawia wrażenie studium szaleństwa i wszystkich późniejszych konsekwencji z owym stanem związanych. Podczas lektury towarzyszyło mi uczucie podobne do tego, gdy późną jesienią, tuż przed zmrokiem, po długim spacerze, znajdę się nieoczekiwanie na skraju lasu, bądź w pobliżu dawno opuszczonych budynków, gdzie jedynymi dźwiękami są szum wiatru i krakanie wron.

Klimat opowiadań buduje także bogaty i barwny język; mieszanka nieokreślonej magii i akademickiej naukowości, język typowy dla XIX-wiecznych twórców literatury.

Mimo sporej wartości „Opowieści niesamowitych” i niekwestionowanego talentu pisarskiego Poe, mam kilka krytycznych uwag, a w zasadzie jedną krytyczną uwagę dotyczącą powyższego zbioru. W pewnych momentach groteska i absurd sączące się lekko z kart książki przerastały moje zdolności prawidłowej i uzasadnionej oceny czytanego tekstu. Czasami odnosiłem wrażenie lekkiej przesady, zbyt dużej fali niesamowitej „niesamowitości”. Ale to tylko szczegół, drobna smuga na nieskazitelnym obrazie całości.

Polecam.