Kiedy stajemy się dojrzali, odpowiedzialni, dorośli? Czy dziecięcy duch z czasem umiera w każdym z nas? Wiele razy zadawałem sobie te pytania. Sądzę, że gdzieś w głębi duszy nadal jestem dzieckiem. Często myślami wracam do dni, które przeminęły, gdy troskliwy dotyk matczynej ręki władał całym moim światem. Gdy jesteśmy mali, świat wydaje się nam bezpieczny, ciepły, prosty. Z upływem czasu ten poukładany i bezpieczny świat pęka niczym bańka mydlana.

Jestem przekonany, że wówczas każdemu z nas potrzeba chwili głębokiej refleksji. Najlepszą towarzyszką zadumy nad rzeczywistością może być właśnie poezja. Daje nam ona możliwość odbycia wycieczki w głąb siebie i częstokroć sprawia, że świat nabiera nagle całkiem nowych barw. Poezja, jak żadna inna forma sztuki, pozwala nam na stawianie pytań dotyczących sensu życia. Jest w niej miejsce na proste, dziecięce, acz nie dziecinne pytania.

Poeta czasem jest - jak dziecko - bezbronny wobec otaczającego go świata. Myślę, że wystarczy chwila refleksji, by móc oswoić ową nieprzyjazną rzeczywistość. Wszak współczesny świat jest pełen drewnianych dziewcząt i chłopców, w których iskierka poezji potrafi tchnąć nowe życie...

Autor

[Wydawnictwo Księży Sercanów "Dehon", 2007]