Nierzadko się zdarza, że akcja właściwie nie ma znaczenia. Najważniejsze jest wówczas to, co i w jaki sposób zostaje powiedziane. Do tej kategorii książek obok "Tożsamości" Kundery czy "Wielkich wygranych" Cortázara z pewnością zaliczę "W cieniu magnolii".

Niewykluczone, że w przypadku tego typu lektur kluczowym dla trafienia w gust czytelnika jest zbieżność poglądów, spostrzeżeń, wrażliwości, jak również sposobu formułowania wątpliwości czy wniosków, jakie niesie życie. Niewykluczone, że taka droga jest bardzo trudna dla pisarza, bo trudno za pomocą tak mocno spersonalizowanego, indywidualnego języka dotrzeć do szerokiej rzeszy umysłów i wpłynąć na bicie wielu serc. Niewykluczone nawet, że to, co tak bardzo istotne dla jednostki, okazuje się błahe dla ogółu, ulotne wobec czasu.

Faktem jest jednak, że wrażliwość, język, istota tej krótkiej książeczki pokryły się z moimi na tyle, bym mógł je docenić. Urzekające jest tu to, że główny bohater ma świadomość własnej omylności, subiektywności odczuć i spostrzeżeń na przestrzeni całego życia oraz chęć poznania samego siebie, zweryfikowania swoich poglądów u schyłku życia, którego celem jest poznanie samo w sobie.

Dodatkowo wszystkie postacie są skrojone doskonale, być może dlatego, że wszystko wskazuje na to, iż "W cieniu magnolii" jest książką biograficzną.

Świetnym rozwiązaniem okazała się również konstrukcja wypowiedzi - książka w większości jest rozmową, ale taką, w której nie słychać pytań, a jedynie odpowiedzi jednego z rozmówców - jakby się podsłuchiwało czyjąś rozmowę telefoniczną. I choć niejednokrotnie rozmowa zapisana wydaje się sztuczna, bo jakże oddać na papierze coś, co opiera się na zupełnie innym języku?, tutaj zapis jest perfekcyjny, bo zachowuje ciekawą literacką formę. Zaś odpowiedzi w tej rozmowie są tak zbudowane, że w najmniejszym stopniu nie potrzeba pytań, by obraz rozmowy był pełny, co wręcz dodaje smaku.