Powieść "Przemoc i szabla" jest z wielu względów godna uwagi. Oto nadszedł XVIII wiek - w dziejach Polski tragiczna epoka. Przeminął okres panowania królów Sasów, na tron wstąpił młody król Stanisław August, lansowany przez imperium Rosji i jej despotyczną władczynię. Lecz to nie król rządzi krajem. Ambasador książę Repnin kładzie ciężką dłoń tyrana na senacie i sejmie Rzeczypospolitej. Porywa i wysyła na Sybir najwyższych jej dygnitarzy, a wojska rosyjskie stacjonują w kraju, gotowe w każdej chwili do pacyfikacji. W Warszawie działa rosyjski wywiad. Przy pomocy płatnych konfidentów ambasada orientuje się w nastrojach społeczeństwa, ściga niepokornych, pogłębia i umacnia panowanie najjaśniejszej imperatorowej.

Tak przedstawia się historyczne tło powieści, w którym Rembek osadza głównego bohatera. Jest nim późniejszy autor hymnu narodowego "Jeszcze Polska nie zginęła...", Józef Wybicki. Lecz epoka napoleońska z "Mazurkiem Dąbrowskiego" nadejść ma w dalekiej przyszłości, Rembek zaś ukazuje Wybickiego na początku jego drogi do sławy.

Z posłowia Jerzego Piechowskiego


Stanisław Rembek, ur. 6 lipca 1901 roku w Łodzi, zmarł 21 marca 1985 roku w Warszawie. Z wykształcenia był historykiem. Lata 1919-1921 spędził w wojsku, z czego znaczną część jako żołnierz frontowy podczas wojny polsko-bolszewickiej. Debiutował w 1922 roku powieścią odcinkową dla młodzieży. W latach 1934-38 pracował jako nauczyciel w Radomiu i Piotrkowie Trybunalskim. Uczestnik obrony Warszawy, współpracownik prasy konspiracyjnej, nauczyciel w tajnym nauczaniu. Po wojnie mieszkał w Piotrkowie i w Warszawie. Zepchnięty na margines życia literackiego współpracował z Instytutem Wydawniczym Pax. Po 1956 roku przez jakiś czas publikował w "Kierunkach".

W 1938 roku otrzymał nagrodę Fundacji im. Franciszka Salezego Lewentala i nagrodę miasta Kalisza im. Adama Asnyka za powieść "W polu", w 1945 roku nagrodę MKiS.

[Oficyna Wydawnicza "Agawa", 2001]