Dlaczego (De)Konstrukcje kobiecości? W tytułowej grze słów Joanna Mizielińska określa dwie kwestie podstawowe dla jej rozważań. Po pierwsze: to, że feminizm od samego początku angażował się w odkłamywanie i dekonstrukcje mitów narosłych wokół kobiecości; tego, „kim jest kobieta”. Po drugie: to, że – niszcząc patriarchalny twór zwany „kobietą” – feminizm nie oparł się jednak pokusie konstrukcji nowego mitu, który często współgra ze starymi.

Swoją dyskusję z nowym mitem „kobiecości”, podmiotem „my, kobiety”, autorka skupia z jednej strony na tendencji różnych nurtów feminizmu do wypowiadania się w imieniu wszystkich kobiet, z drugiej zaś – na problemie wykluczenia towarzyszącego takim wypowiedziom. Ukazuje, w jaki sposób podczas tworzenia owych feministycznych „my” pominięte zostają znaczne obszary doświadczeń kobiecości, związanych z orientacją seksualną, swoistym odczuwaniem ciała i jego ekspresją przez osoby transgenderowe, itd.